Over brieven en met elkaar fietsen

Vandaag is het weer Wereldlichtjesdag, een jaar nadat ik mijn eerste liedje in mijn Tribute to Joshua publiceerde. Inmiddels ben ik aan mijn negende lied toe.
Natuurlijk mis je je kind ontzettend als het overleden is. Maar op een dag daagde het me dat degene die overleden is jou ook ontzettend moet missen. Je houdt immers heel veel van elkaar en dan wil je dat die ander altijd bij jou is.
Tijdens een bijeenkomst van de VOOK, de Vereniging Ouders van een Overleden Kind, namen we deel aan een workshop, waarbij de workshopleider van tevoren geheimzinnig vertelde dat het een boodschap van ons overleden kind zou opleveren. We deden een soort invuloefening, in de vorm van een brief aan je overleden kind, waarin je onder meer een dierbare herinnering aan je kind moest opschrijven. Toen we klaar waren, vroeg de inleider ons de namen in de aanhef en de ondertekening te verwisselen. Tot mijn ontroering werd mijn brief aan Joshua ineens een brief van Joshua aan mij. Daardoor werd mijn inzicht bevestigd.
De dierbare herinnering die ik in mijn brief beschreef, was dat we samen langs het kanaal fietsten. Nou verzon ik vaak kleine liedjes voor Joshua, om bepaalde handelingen te bevestigen. Zo had ik dus ook een liedje over samen fietsen. Zo kwam ik op het idee de brieven en het fietsliedje aan elkaar te koppelen. Ik gebruikte daarvoor een opname die ik daadwerkelijk tijdens een gezamenlijk fietstochtje met mijn mp3-speler heb opgenomen. Het fietsliedje gaf richting aan de rest van het liedje en een en ander resulteerde in Letters. De tekst vind je hier.

Tipota

De artsen in het ziekenhuis in Rhodos zeiden op de tweede dag dat ze daar niets meer voor Joshua konden doen: hij moest naar de intensive care in Athene. Na een urenlange (!) vlucht in de buik van een militair vliegtuig die onderweg her en der meer patiënten oppikte, kwamen we aan het begin van de avond aan bij Paidon Pentelis, een kinderziekenhuis, waar Joshua meteen urenlang werd onderzocht. Aan het eind van de avond spraken we de kinderarts, die ons vertelde dat Joshua niet bij kwam uit de narcose. Die had hij gekregen, omdat dat voor de vlucht noodzakelijk was.
Elke dag hadden we een gesprek met de kinderarts. Haar gezicht stond ernstig, haar Engels was gebrekkig en doorspekt met Grieks. Één Grieks woord kwam regelmatig terug: tipota. Door haar Engelse toelichting begreep ik dat dat 'niets' betekent: ze konden niets voor Joshua doen. We moesten afwachten of hij zou bijkomen. Anders zou dat erop wijzen dat hij veel hersenschade zou hebben, of mogelijk hersendood zou zijn.
Het gevoel van machteloosheid en wanhoop en het wachten heb ik getracht in het nummer Tipota uit te drukken. Wellicht begrijpelijk dat voor dit nummer slechts enkele woorden als tekst volstaan.
 

Wees sterk en dapper

Als regelmatige kerkgangers zaten we op 1 januari 2003 in de kerk, toen we uit de mond van monseigneur De Kok (die, hoewel met emeritaat, toen in onze kerk missen verzorgde) de naam hoorden, die we onze zoon zouden geven.
Jozua is de Hebreeuwse naam voor Jezus, die op die dag zijn naam kreeg. Jozua was ook de opvolger van Mozes, de veroveraar die de Joden in het Beloofde Land leidde. Hij is bekend van de slag om Jericho (de bekende gospel 'Joshua Fit the Battle of Jericho' gaat daarover).
'Jozua' is ook een boek in het Oude Testament. Hoe toepasselijk is de boodschap uit het eerste hoofdstuk daarvan: wees sterk en dapper. Onze zoon Joshua (wij kozen voor de Engelse uitspraak) moest ook steeds sterk en dapper zijn. Zijn - korte - leven was niet gemakkelijk: dingen die bij andere kinderen als vanzelf gaan, moest hij bevechten. De boodschap is zo toepasselijk dat we een gedeelte uit dit hoofdstuk kozen als eerste lezing in zijn begrafenismis.
Over dit gegeven móest ik dan ook een lied schrijven. Omdat het een krachtige boodschap is en bovendien uit de Bijbel, vond ik dat het de vorm van een gospel moest krijgen. (Bovendien sluit het aan bij de al bestaande gospel over Joshua). Dat heeft geresulteerd in 'Be Strong'. Klik hier voor de tekst.

Een ander soort keus

Sommige mensen die in de rouw zijn, zoeken gelegenheden om elkaar te ontmoeten. Gewoon, omdat lotgenoten elkaar (beter) begrijpen. Zo waren wij 30 januari 2011 op de eerste bijeenkomst van het rouwcafé Tröst. De dichter Ingmar Heytze droeg daar enige van zijn gedichten voor en zette vervolgens de aanwezigen aan het werk om hun gedachten en gevoelens over hun overleden dierbare te verwoorden in een 'aline', een gedicht dat eigenlijk uit één zin bestaat.
Ik werd door Ingmars woorden geïnspireerd (ik kreeg associaties bij het woord 'heg' dat hij in zijn inleiding gebruikte) en schreef een aline over de andere soort keus die wij moesten maken, toen Joshua 4 jaar was geworden. Niet de keus van welke is de beste school voor hem, maar waar gaan we hem begraven. (Hij kreeg een mooie plek op een kleine begraafplaats midden in de polder.) Ik mocht mijn aline voorlezen; het raakte zowel het publiek als mijzelf.
Later besefte ik dat dat een mooi gegeven was voor een liedje in mijn tribute. Ik hertaalde de tekst en schreef de muziek erbij. Ook het arrangement - met een ietwat pastorale sfeer die passend is voor Joshua's 'plek' - kwam snel. Met als resultaat: A Special Place. Klik hier voor de tekst.

Weggeglipt

In juni 2007, tijdens een korte vakantie op Rhodos, glipte ons zoontje Joshua heel plotseling en onverwacht van ons weg.
Hij was ons gezonden en we mochten ons over hem ontfermen; we wilden hem graag beschermen. Maar daartoe waren we niet in staat. We mochten maar kort voor hem zorgen. Hij gaf ons zorgen, maar ook veel blijdschap en geluk. We missen onze bijzondere man ongelooflijk.
Dit schreven we op zijn rouwkaartje.
'Slipped Away' is een weergave daarvan en is dan ook - ook muzikaal - het donkere spiegelbeeld van 'Sent to Us'.
Vanwege de bijzondere sound maak ik hier voor het stringkwartet gebruik van de Mellotron.
De tekst van het liedje van je hier in pdf.

 P.S. Vandaag zou hij 8 jaar zijn geworden...
 

De afdruk van een engel

Sommige onderwerpen dringen zich aan je op om er een tekst over te schrijven. Voor de tekst van The Mark of an Angel werd ik op verschillende manieren getriggerd: door een Franse film (L'empreinte de l'ange), het boek De Kabbalist van Geert Kimpen en een artikel weer daarover in het blad Happinez. Alledrie verwezen ze naar een Joodse legende. Volgens deze legende kent iedereen voordat hij geboren wordt alle mysteries van de schepping. Maar net vóórdat een kind geboren wordt legt een engel zijn vinger op het mondje van de baby - sst! - en het kindje vergeet alles. Want het is de bedoeling dat je zelf in je leven je wijsheid  moet opdoen. Het kleine geultje op onze bovenlip - de afdruk van de engel - moet ons doen herinneren aan onze levensopdracht.
Bij kinderen die worden geboren met een schisis (hazenlip) is dat geultje vaak wel erg fors uitgevallen. In de lijn van de legende vroeg ik me af waarom. Misschien is het kind een pure, oude ziel die meer overtuiging nodig heeft alles te vergeten...? Joshua werd geboren met een schisis en was in ieder geval erg puur...
Ik draag dit lied dan ook op aan alle kinderen die met een schisis worden geboren. Dat iedereen mag zien dat hun schoonheid verder gaat dan hun geschonden bovenlip.

P.S.
Nadat ik deze blog al geschreven had, zag ik de film Mr. Nobody. Tot mijn grote verbazing speelt ook in deze film de Joodse legende een rol. Synchroniciteit...

De wereld draait door

Aldus de naam van een populaire dagelijkse talkshow. Het maakt niet uit wat er gebeurt, alles - al het andere - gaat (desondanks) gewoon door. Daarmee word je het hardst geconfronteerd, als er iemand die je het meest dierbaar is - plotseling - overlijdt, zoals in ons geval ons zoontje Joshua. Verdoofd door de klap weet je niet wat je overkomen is. Het lijkt alsof je in een sneeuwbol zit en naar buiten kijkt; alles komt vanaf een afstandje door. Hoe kan het dat alles gewoon doorgaat, terwijl ons leven stil staat? De zon schijnt nog steeds, de vogels fluiten gewoon door, kinderen spelen op straat en auto's rijden heen en weer. Je hebt de neiging jezelf terug te trekken; de mensen om je heen schijnen niet in staat te zijn je te troosten. Hoe moet je terug naar het 'gewone' leven, als dat voorgoed veranderd is?
Daarover gaat 'The Sun Still Shines', featuring the famous E-bow String Ensemble (met name in het refrein). De zangpartij is niet perfect, maar is in één take genomen, zonder editing. Ik heb het zo laten staan, omdat ik de flaws vind bijdragen aan betekenis van de tekst en aan de dramatiek van de performance.

Geboortekaartje

Zoals alle ouders bereid je je zo goed mogelijk voor op de komst van je kind, zeker als het je eerste is. Je plant alles, denkt over alles na. Dus ook over het geboortekaartje. Je wilt er iets speciaals van maken, iets moois. We wilden onze gevoelens uiten en ons kind een boodschap meegeven. Het kind laten weten dat het erg welkom is, dat we er graag voor willen zorgen en beschermen. Dit schreven we in een gedichtje - vóórdat Joshua geboren was - dat we op het geboortekaartje lieten drukken. De tekst van dit liedje is een hertaling van dat gedichtje, wat ik vervolgens op muziek op gezet. Het resultaat is het volgende liedje: 'Sent to Us'.