Tipota

De artsen in het ziekenhuis in Rhodos zeiden op de tweede dag dat ze daar niets meer voor Joshua konden doen: hij moest naar de intensive care in Athene. Na een urenlange (!) vlucht in de buik van een militair vliegtuig die onderweg her en der meer patiënten oppikte, kwamen we aan het begin van de avond aan bij Paidon Pentelis, een kinderziekenhuis, waar Joshua meteen urenlang werd onderzocht. Aan het eind van de avond spraken we de kinderarts, die ons vertelde dat Joshua niet bij kwam uit de narcose. Die had hij gekregen, omdat dat voor de vlucht noodzakelijk was.
Elke dag hadden we een gesprek met de kinderarts. Haar gezicht stond ernstig, haar Engels was gebrekkig en doorspekt met Grieks. Één Grieks woord kwam regelmatig terug: tipota. Door haar Engelse toelichting begreep ik dat dat 'niets' betekent: ze konden niets voor Joshua doen. We moesten afwachten of hij zou bijkomen. Anders zou dat erop wijzen dat hij veel hersenschade zou hebben, of mogelijk hersendood zou zijn.
Het gevoel van machteloosheid en wanhoop en het wachten heb ik getracht in het nummer Tipota uit te drukken. Wellicht begrijpelijk dat voor dit nummer slechts enkele woorden als tekst volstaan.