Zo gaven we hem op bij een reguliere kinderopvang. De leiding beweerde dat zijn schisis – waardoor de voeding wat anders ging en langer duurde – en zijn achterblijvende motoriek geen probleem was. Voor één leidster, die toevallig ook verpleegkundige was, klopte dat ook, maar toen ze op vakantie was, werd het wel een probleem. Hij kostte gewoon te veel tijd. Joshua moest daar dus weg. Gelukkig vonden we een gespecialiseerde kinderopvang, waar hij tot het einde liefdevol ontvangen werd.
Ook vonden we een plek voor hem waar hij mentaal en motorisch intensief gestimuleerd werd, vaak één op één. De hulpverleners waren fantastisch, hij maakte mooie vorderingen en had het ook erg naar zijn zin. Maar omdat hij 4 jaar werd, moest hij daar vanaf. Hij mocht ook niet even blijven, totdat we een goede vervolgplek hadden gevonden. Een kind van die leeftijd moet naar school, maar daarvoor kwam hij niet in aanmerking en er was geen goede plek waar hij wel in zijn ontwikkeling gestimuleerd zou worden.
Als ouders voel je je erg in de steek gelaten. Het is vreselijk als je steeds maar te horen krijgt dat je kind weg moet, opgeruimd als het ware. Een beetje wrang, maar ik heb de concrete verwijzer voor ‘opruimen’ in het liedje verwerkt.
Zou hij gedacht hebben: “Er is geen plek voor me. Misschien is het beter dat ik maar wegga.”
Daar gaat ‘There’s No Place’ over. Klik op de paarse knop in de player hieronder om naar het liedje te luisteren. Wil je de tekst lezen? Klik dan hier.
