In ‘There’s No Place’ schreef ik over mijn verdriet over dat er – schijnbaar – geen plaats was voor Joshua. Toch is er ook een andere kant. Want wat werken er toch bijzondere mensen in de zorg! We zijn dankbaar voor wat mensen – professionals en vrijwilligers – voor hem gedaan hebben om hem te helpen bij al zijn drempels en beperkingen. Niets was eenvoudig voor hem, niet zo eenvoudig als het bij andere kinderen min of meer automatisch gaat bij hun ontwikkeling. Na zijn geboorte werd er al gekeken naar de mogelijkheden van zijn handen en voeten, was er aandacht voor hoe hij kon drinken uit een flesje (met speciale speen) en met een gehemelteplaatje. Fysiotherapie om zijn motoriek te stimuleren: te leren omrollen, kruipen, staan en lopen. Logopedie om goed te leren slikken en praten. Kinderartsen, orthodontist, kno-arts en andere specialisten. De medewerksters van de speciale kinderopvang en van de therapeutische groep, de vrijwilligster die elke zaterdag trouw met hem kwam spelen om hem te stimuleren in zijn ontwikkeling. We zijn dankbaar voor alles wat jullie voor Joshua gedaan hebben, gewoon omdat hij een jongetje was die het nodig had. Dankbaar voor al jullie kennis, inzet, vaardigheden, verzorging, geduld, voor alles wat jullie voor hem – en ons - gedaan en bedacht hebben, tot en met de liedjes tijdens zijn uitvaart. Dat kan je alleen doen als je het vanuit je binnenste zélf graag wilt. Uit liefde voor een ander dus. En dat maakt het heel bijzonder. Een welgemeend dankjewel daarvoor.
De tekst kun je hier lezen; om te luisteren naar het nummer klik je op de paarse knop in de player hieronder.
