Als je kind geboren wordt, is het je plicht als ouder het te beschermen tegen alle gevaren van het leven. Dat is dan ook wat we Joshua beloofden. We waren blij dat we voor hem mochten zorgen en wilden hem beschermen. Die belofte zetten we ook op zijn geboortekaartje. Die belofte komt ook aan bod in eerdere liedjes die ik schreef:
Sent to Us,
On the Day You Were Born en
Slipped Away.
Omdat Joshua extra kwetsbaar was en niet kon praten, werd die belofte nog groter. Natuurlijk kenden we hem goed, konden we hem ‘lezen’ en wisten wat hij voelde en wilde. En natuurlijk wil je het beste voor je kind en wil je het vrijwaren van gevaren. Maar je beseft niet dat er altijd wat kan gebeuren, iets wat buiten je macht ligt. En als er dan iets gebeurt, doe je het uiterste om je kind te helpen. En dan besef je dat je je kind niet altijd tegen alles kunt beschermen. Niemand kan dat. Het gevoel van machteloosheid – dat je verder niets kunt doen om je kind te helpen, te redden - is onbeschrijfelijk. Dat heb ik eerder al willen uitdrukken in
Tipota. Je hebt gefaald, je hebt je belofte niet kunnen houden. En dan ga je jezelf verwijten maken: wat als… Gevoelens van schuld (dat komt ook aan bod in
The Art of Letting Go) en wroeging. Gelukkig zijn er dan ook stemmen die ervoor zorgen dat je niet gek wordt. Maar je kunt het ook niet meer ‘goedmaken'. Dan kun je alleen nog maar vragen om vergeving.
Dat is waar ‘I’m So Sorry’ over gaat. Het lied kun je beluisteren door op de paarse knop hieronder te klikken. De tekst kun je
hier lezen.
