Waar ben je nu?

Waar ga je heen als je overleden bent? Dus waar is Joshua nu? Daar zijn verschillende antwoorden op te geven. Die geef ik dan ook in het liedje ‘Where Are You?’, met ook heel persoonlijke observaties, ooit opgetekend in mijn zwarte boekje. Maar de kern is dat hij altijd bij me is, waar ik ook ga. Op de plaatsen waar we samen waren, denk ik aan hem, maar ook op nieuwe plekken: hij had erbij kunnen zijn. Maar hij is ook in me: in mijn hoofd met herinneringen en in mijn hart vol liefde, want de liefde stopt niet bij de dood. Het eindantwoord is dan ook: hij is overal. De tekst vind je hier.

P.S. Voor muzikanten: tellen jullie even mee? ;-)

Hoe lang duurt het nog?

Rouw is een teken dat je lief hebt (gehad). Het verlies en gemis van de geliefde doet verdriet en pijn. Het beïnvloedt je. Er is niets te vinden wat de pijn echt verzacht. De toekomst lijkt grijs. Wie ben je nog zonder diegene die je verloren hebt? En al die tijd blijf je die pijn voelen, het lijkt ondraaglijk. Wordt het ook minder? Wanneer is het over? Wanneer ben ik ‘genezen’, weer heel? Daarover gaat Lord, Have Mercy on Me. De tekst vind je hier.
 

Jouw kind is niet van jou

Als ouder praat je al gauw over ‘mijn kind’. Maar een kind behoort je niet toe, aldus de Libanese dichter Kahlil Gibran in zijn boek De profeet.
Kinderen komen uit je voort en zijn bij je, maar daarom behoren ze je nog niet toe. Het enige dat je voor ze kunt doen, is voor ze te zorgen en ze liefde te geven. Je kunt hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen (want die zijn in het huis van morgen). Je mag ze niet je denkbeelden opleggen, want ze hebben hun eigen gedachten. Tracht ze niet je aan jou gelijk te maken, maar probeer te zijn zoals zij. Dat laatste heeft Jezus natuurlijk ook gezegd.
Op (een deel van) deze tekst componeerde zangeres Astrid Seriese muziek tot het lied ‘On Children’. Ik bewonder Astrid Seriese om haar jazzy, fluwelen stemgeluid en heb haar cd ‘Seriese Live!’, waar ‘On Children’ ook op staat. Het lied heeft me altijd aangesproken, maar toen ik de cd laatst draaide, trof de tekst me ook erg: dat je kind niet van jou is, bood me vreemd genoeg troost.
Het lied werd gebruikt in (en bekend door) de documentaire De kinderen van De Hondsberg (1998) van Roel van Dalen. Dat De Hondsberg een centrum voor verstandelijk gehandicapte kinderen is, legde nog een lijntje naar Joshua.
Ik besloot dus een cover op te nemen van het lied. Mijn versie is gebaseerd op de live-versie van Astrid, maar ik besloot vanwege het ‘aardse’ karakter van de tekst Afrikaanse instrumenten te gebruiken, zoals de marimba, de kalimba en de udu-drum.
 

Loslaten (2): The Art of Letting Go

Toen ik 'Had to Let You Go' publiceerde, kondigde ik al aan dat het mijn bedoeling was dat er een tweede deel zou komen. De tekst van dat nummer ging over de stapjes van loslaten die ik moest maken.
Later stelde ik me de vraag hoe je dat eigenlijk moet doen, loslaten. Ik verzamelde al mijn aantekeningen uit mijn 'little black book' en ging me verder inlezen in het onderwerp; aan met name 'Loslaten kun je leren' van Jolet Plomp heb ik veel gehad. Het schrijven van de uiteindelijke tekst was een hele klus. Het onderwerp had een uitgebreide tekst nodig. Er staan wijsheden in die je in fasen kunnen helpen als je een geliefde vanwege de dood moet loslaten. Het bracht mij in ieder geval inzichten. Dingen weten is één; het vervolgens in je leven toepassen is overigens een ander verhaal...
Omdat de twee songs bij elkaar horen, besloot ik dat 'The Art van Letting Go' ook muzikaal een voortzetting van 'Had to Let You Go' zou worden: dezelfde toonsoort, tempo en grotendeels ook dezelfde instrumentatie. Vanwege de lange tekst is het een lang nummer geworden. De gefaseerde tekstopbouw zorgt echter ook voor afwisselende muziek met terugkerende elementen.
Samen vormen de twee songs nu het tweeluik 'Letting Go'. In mijn playlist 'Tribute to Joshua' op SoundCloud kun je de twee nummers na elkaar horen.