Elke ouder moet zijn kind loslaten, vroeger of later. Het gaat ook stukje bij beetje, bijvoorbeeld als je je kind voor een dag of twee in de week naar de kinderopvang brengt. Je bent dan niet de hele tijd meer bij elkaar.
Loslaten gaat ook over het bijstellen van je verwachtingen. Voordat je kind geboren is, droom je van zijn toekomst, dat hij later naar de universiteit gaat. Naarmate je je kind leert kennen, stel je je verwachtingen bij. Zo ook wij. Ook wij deden onze stapjes van loslaten, dat je kind niet meer de hele tijd bij je is, zij het ook vaak gedwongen door de situatie.
Het ultieme loslaten van je kind, wat de meeste ouders gelukkig niet mee hoeven te maken, ging voor ons wel plotseling en heel snel, maar ook stukje bij beetje. Ook rond zijn sterven en begrafenis waren er stadia van loslaten en afscheid nemen. Deze processen beschrijf ik in het lied ‘Had to Let You Go’.
Toch laat je je als ouder je kind nooit helemaal los. Normaal gesproken al niet, als het kind volwassen wordt en het huis verlaat. Ook dan blijft het altijd je kind. Maar ook als je gescheiden wordt door de dood, blijft het kind altijd een onderdeel van je, het blijft in je hart. De liefde voor je kind is blijvend, ook al is het er niet meer.
De tekst van het lied vind je hier.
Dit lied vormt het eerste deel van het tweeluik ‘Letting Go’. Het tweede deel vind je onder Loslaten (2) The Art of Letting Go (zie 22 maart 2015).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten